انجام فعالیت پژوهشی در ارتقای اساتید دانشگاه امیرکبیر اجباری است ، به هیئت های ممیزه دانشگاه های سطح یک اختیار تام دهید - اخبار ورزشی

به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرنگاران، فرزانه کرمی- نظام جذب و ارتقاء اساتید شاید مهم ترین عامل جهت دهی فعالیت های اعضای هیئت های علمی در دانشگاه ها باشد. به همین منظور وزارت علوم در راستای پرداختن به این امر مهم آیین نامه ای را تحت عنوان آیین نامه ارتقای اساتید تدوین کرد که در طول زمان ها دستخوش تغییرات فراوانی شد.

آخرین اصلاحات اجرا شده مربوط به سال 94 می گردد، اصلاحاتی که در زمان خودش حاشیه های بسکمک را در پی داشت تا آنجا که قریب به اتفاق کارشناسان دانشگاهی ایرادات خاص خود را بر آن گرفتند و خواهان اصلاح مجدد آن شدند. همین امر موجب شد تا وزارت علوم ماده الحاقی تحت عنوان ماده 5 را به این آیین نامه بیفزاید؛ به طوری که بخشی از اصلاحات بر دوش موسسات آموزشی باشد و آن ها در قالب ماموریت هایی که دارند، به تدوین آن بپردازند.

دانشگاه صنعتی امیرکبیر نیز از جمله دانشگاه هایی محسوب می گردد که از دیرباز در فعالیت های علمی سرآمد بوده است؛ به همین منظور به مصاحبه با حسین حسینی تودشکی معاون پژوهشی دانشگاه امیرکبیر پرداختیم تا نقاط قوت و ضعف آیین نامه ارتقاء اساتید وزارت علوم و تغییرات ایجاد شده در آیین نامه ارتقاء اختصاصی این دانشگاه را مورد آنالیز قرار دهیم.

بیشتر بخوانید

یکسان انگاری اعضای هیئت های علمی در آیین نامه ارتقای اساتید / دانشجو، ابزاری برای فراوری مقاله اساتید!

آیین نامه ها باید احتیاج های داخل کشور را مرتفع سازد/ در آیین نامه ارتقاء اساتید میان رشته ها هیچ گونه تفاوتی وجود ندارد

آئین نامه ارتقاء اساتید باید به سمت کیفیت گرایی، مسئله پردازی و اثرگذاری برود / به شأن تربیتی یک استاد در نسبت با دانشجو کم توجهی شده

با توجه به امکان تغییر در ماده پژوهشی آیین نامه ارتقاء اساتید، دانشگاه امیرکبیر چه اصلاحاتی انجام داده است؟

یکی از شعار های ما در برنامه استراتژیک دانشگاه امیرکبیر تغییر ماهیت از دانشگاه نسل دو به نسل سوم و نسل چهاراست. یکی از شعار های دانشگاه نسل سوم در واقع همان دو بحث اول یعنی اثرگذاری صنعتی و اجتماعی و افتخارآفرینی عملی برای خود و کشوراست؛ بنابراین ما در دانشگاه امیرکبیر آیین نامه ارتقاء اساتید را به گونه ای تغییر داده ایم که این دو هدف استراتژیک محقق گردد.

کی از تغییرات مهم در حوزه تعداد مقالات و کیفیت مقالات است، به طوری که فکر می کنم اکنون حدود 40 درصد از آن چه وزارت علوم مصوب نموده است ما بیشتر از اعضای هیئت علمی خود برای ارتقاء درخواست نموده ایم

یکی از تغییرات مهم در حوزه تعداد مقالات و کیفیت مقالات است، به طوری که فکر می کنم اکنون حدود 40 درصد از آن چه وزارت علوم مصوب نموده است ما بیشتر از اعضای هیئت علمی خود برای ارتقاء درخواست نموده ایم؛ بنابراین اگر تعداد مقالات کیووان یک استاد از یک حدی کمتر باشد، اصلا ارتقاء پیدا نخواهد کرد. همچنین در آیین نامه ارتقاء اعضاء هیئت علمی اجبار نموده ایم تا به پروژه های صنعتی بپردازند، برای این فعالیت نیز جایگزینی نگذاشته ایم تا اعضای هیئت علمی به مسائل فنی و صنعتی کشور رجوع نمایند و به حل و فصل آن ها بپردازند؛ بنابراین اساتید اگر بخواهند دانش یار شوند باید حد مینیمم را داشته باشد و همینطور اگر بخواهند از دانش کمک به استاد تمامی برسند لازم است آن مینیمم راحدود یک و نیم برابر نمایند.

این دو تغییری که در آیین نامه ارتقاء اعضای هیئت علمی ایجاد نموده ایم سبب می گردد تا در رده چاپ مقالات با کیفیت، رتبه بالاتری کسب کنیم و تعداد مقالات پیش افتاده و معمولی را کم کنیم. در سال گذشته بیش از 35 درصد مقالاتی که توسط اعضای هیئت علمی امیرکبیر چاپ شده است کیووان بود، همچنین در حوزه ارجاع، معمولا مقالاتی که کیفیت بهتری دارند تعداد ارجاع بیشتری خواهند داشت. ارجاع نیز به منزله خروجی علمی است. اکنون در این حوزه نیز ما با توجه به استراتژی که پیش گرفته ایم، در حوزه ارجاع میان دانشگاه های صنعتی کشور بهترین هستیم.

با توجه به اختیارات هیئت های ممیزه آیا پیشنهادی برای وزات علوم دارید؟

بنده معتقد هستم وزارت علوم باید یک سری چارچوب و اصولی را در ابلاغ آیین نامه های ارتقاء اساتید به هیئت ممیزه های دانشگاه ها ابلاغ کند یک مینیمم و کفی را مشخص کند تا بعضی از دانشگاه ها با کیفیت نازل یا پایین افراد را ارتقاء ندهند. از طرفی هم باید به هیئت ممیزه دانشگاه ها به خصوص دانشگاه های عظیم اختیار تام دهند تا آن ها بتوانند موجبات پیشرفت دانشگاه را با افزایش کیفیت بالا ببرند. به هر حال باید این اختیاربه دانشگاه داده گردد تا در راستای برنامه استراتژیک و راهبردی خود از ابزار های موجود به خوبی استفاده کند.

اگر دست دانشگاه را در استفاده از ابزار های راهبردی خود ببندیم و آن را به یک سری قوانین کلی محدود کنیم، آنگاه موجبات ارتقاء آن ها را فراهم ننموده ایم. فرض کنید یک دانشگاه درجه یک با همان قوانینی حرکت کند که یک دانشگاه درجه چهار حرکت می نماید! معنیش این است هیچ وقت موجبات ارتقاء ما در سطح بین المللی اتفاق نمی افتد.

اگر دست دانشگاه را در استفاده از ابزار های راهبردی خود ببندیم و آن را به یک سری قوانین کلی محدود کنیم، آنگاه موجبات ارتقاء آن ها را فراهم ننموده ایم. فرض کنید یک دانشگاه درجه یک با همان قوانینی حرکت کند که یک دانشگاه درجه چهار حرکت می نماید! معنیش این است هیچ وقت موجبات ارتقاء ما در سطح بین المللی اتفاق نمی افتد. دانشگاه سطح یک تنزل می یابد و دانشگاه سطح متوسط نیز در سطح خودش باقی می ماند. نظر بنده این است که باید به هیئت ممیزه دانشگاه هم در حوزه آموزش و هم در حوزه پژوهش اختیار تام داده گردد.

در آموزش خیلی از آنچه وزارت علوم می گوید عبور نمی کنیم، ولی شاخص هایی را گذاشته ایم تا به کیفیت آموزش بها داده گردد. به طوری اگر کیفیت آموزش افراد از یک حدی پایینتر باشد، ارتقاء نخواهد یافت. در آن بخش هم سیاست هایی را به عنوان مشوق های آموزشی گذاشته ایم تا کیفیت آموزش را همانطور که در بخش پژوهش برنامه ریزی نموده ایم که به اثرگذاری در جامعه برسیم دربخش آموزش نیز تنها به کمیت توجه نکنیم و کیفیت را مورد توجه قرار دهیم؛ بنابراین ارتقاء اساتید در بخش آموزشی نیز با عدد های کمی بالا نمی رود از طرفی هم اگر مشاهده گردد که یک استاد قوانین آموزشی را خوب رعایت نمی نماید یا کیفیت آموزش آن پایین است، ارتقاء را مسدود کنیم.

وجود آیین نامه ارتقاء اساتید به این نحو لازم است؟

ما به آیین نامه ارتقاء اعضای هیئت علمی در دانشگاه صنعتی امیرکبیر به عنوان موضوع شخصی اساتید نگاه نمی کنیم، زیرا ارتقاء در واقع یک بعد شخصی برای اعضای هیئت علمی دارد به طوری که همه دوست دارند مرتبه علمی خود را از مربی به استادکمک از استادکمک به دانش کمک و دانش تمامی و احتمالا در ورژن های جدید به استاد برجسته ارتقاء دهند. ما نیز این موضوع را از حقوق اعضای هیئت علمی می دانیم و سعی می کنیم تا حقی از کسی ضایع نگردد.

بنده معتقد هستم یکی از ابزار های بسیار جدید برای پیاده سازی برنامه های استراتژیک دانشگاه در کشور هایی همچون ایران، آیین نامه ارتقاء اساتید و مشوق های گرنت پژوهشی که دانشگاه به اساتید برای کار های پژوهشی می دهد؛ است؛ بنابراین اگر بخواهیم برنامه راهبردی دانشگاه عملیاتی گردد راهی نخواهیم داشت جز اینکه آیین نامه های شبیه به آیین نامه ارتقاء و آیین نامه گرنت را به گونه ای تغییر دهیم و راهبری کنیم تا به نتایج مطلوب خود پس از گذشت یک یا دو سال برسیم.

وزارت علوم دانشگاه ها را به سطح یک دو و ... دسته بندی نموده است، نظر بنده این است وزارت خانه باید تنها یک سری چهارچوب اصولی و توصیه ها را به دانشگاه های درجه یک به جای آیین نامه ارتقاء اساتید بدهد و باقی کار را به آن ها بسپارد

وزارت علوم دانشگاه ها را به سطح یک دو و ... دسته بندی نموده است، نظر بنده این است وزارت خانه باید تنها یک سری چهارچوب اصولی و توصیه ها را به دانشگاه های درجه یک به جای آیین نامه ارتقاء اساتید بدهد و باقی کار را به آن ها بسپارد، زیرا آن ها قعا کف را رعایت خواهند کرد. دانشگاه های سطح دو و سه نیز می توانند همین آیین نامه ارتقاء اساتید را داشته باشند و اگر خواستند ارتقاء یابند، اختیار تغییر در ایین نامه را داشته باشند.

با توجه به این که در آیین نامه ارتقاء اساتید به تفکیک رشته ها توجه نشده است آیا شما تغییری در آیین نامه خود ایجاد نموده اید؟

یکی از موضوعات چالشی ما در هیئت ممیزه دانشگاه امیرکبیر مربوط به موضوع عدم تفکیک رشته ها در آیین نامه ارتقاء اساتید بود. زیرا ما رشته های علوم ریاضی و فیزیک را در دانشگاه داریم که به راحتی بقیه رشته ها نمی توانند پروژه ارتباط با صنعت داشته باشند. اگر چه ما با فعالیت هایی توانستیم اعضای هیئت علمی دانشکده هایی همچون ریاضی را که اکنون علوم محض هستند به سمت پروژه های صنعتی راهنمایی کنیم و خوشبختانه در سه، چهار سال گذشته به خصوص در بحث نظام بانکداری پروژه تعریف نموده اند. اما می دانیم که در این دسته از رشته ها فعالیت صنعتی دشوارتر است. به همین منظور تمهیداتی بدون تغییر کف سقف آیین نامه اندیشیده شد.

درحقیقت پذیرفتیم که اگر اعضای هیئت علمی رشته های پایه که کمتر می توانند از صنعت پروژه دریافت نمایند از صندوق های حامی پژوهش و فناوری گرنت بیاورند، آن گرنت ها را جایگزین پروژه صنعتی کنیم. در حوزه رشته های علوم انسانی نیز از آنجایی که تنها گروه معارف داریم یک استثنا قرار داده ایم تا آن ها نیز دچار اشکال نشوند.

بنده با این که بگوییم علوم انسانی اصلا نمی تواند پروژه بیاورد کاملا مخالف هستم. این فرهنگ باید نهادیه گردد که علوم انسانی فقط با نظریه پردازی رشد نمی نماید بلکه باید مشکل جامعه را نیز حل نماید، خیلی از معضلاتی که ما در 40 ساله بعد انقلاب با آن روبرو بوده ایم مربوط به همین قضیه است

رشته های علوم انسانی همچون فلسفه و ... نیز شاید ارتباط با صنعت نداشته باشند، اما بسکمک از معضلات کشور را در قالب پروژه تحقیقاتی می توانند حل نمایند. بنده با این که بگوییم علوم انسانی اصلا نمی تواند پروژه بیاورد کاملا مخالف هستم. این فرهنگ باید نهادیه گردد که علوم انسانی فقط با نظریه پردازی رشد نمی نماید بلکه باید مشکل جامعه را نیز حل نماید، خیلی از معضلاتی که ما در 40 ساله بعد انقلاب با آن روبرو بوده ایم مربوط به همین قضیه است، زیرا بسیار از اساتید در حوزه علوم انسانی به جای اینکه واقعا به مسائل جامعه مثل پروژه نگاه نمایند و یک راه چاره جدی برای آن بیابند، پشت میز نظریه پردازی و سخنرانی نشسته اند و به عمل نمی پردازند.

در حقیقت وقتی کسی که سخنرانی می نماید معنایش آن نیست که درحوزه علوم انسانی کار می نماید، زیرا باید کار پژوهش انجام دهد تا به موجب آن رفتار ها و قوانین در جامعه اصلاح شوند. در داخل کشور نیز لازم است از این دسته پروژه ها حمایت گردد، متاسفانه این اشکال ساختاری در کشور ما وجود دارد، زیرا از این روش حمایت نمی گردد به طوری که معضلات جامعه به آن ها ارجاع داده نشده و در راه چاره آن ها مورد حمایت قرار نمی گیرند.

با این همه مقاله چرا مسائل کشورهمچنان پابرجا هستند؟

در دانشگاه امیرکبیر در بحث های استراتژیک به دنبال این هستیم که آن دسته اساتید که معمولا مقالات بی تاثیر یا متوسطی ارائه می کردند که نه افتخار جدی برای دانشگاه داشتند و نه مسئله ای از جامعه و صنعت حل می کردند با اصلاح آیین نامه ارتقاء اساتید به کار فناوری و تجاری سازی حرکت نمایند. در حقیقت اگر دانشگاه های سطح یک همه با همین رویه جلو بروند، قطعا این الگو خواهد شد و باقی دانشگاه ها نیز این فرهنگ را خواهند پذیرفت.

منبع: خبرگزاری دانشجو