توهم فروخته شده دنیای مدرن: همواره باید شاد باشید! - اخبار ورزشی

به گزارش خبرنگاران به نقل از اسپکتیتر، دوپامین شیمیایی که در مغز آنان جریان می یافت برای لذت بردن از زندگی نبود بلکه به عنوان ماده شیمایی بلند مدت آزاد شد تا آنان را به جستجوی مواد غذایی مغذی تر سوق دهد.

هنگامی که نیاکان مان هر روز صبح با احساس گرسنگی از خواب بیدار می شدند سطح دوپامین در بدن شان افزایش می یافت تا انگیزه ای برای شان فراهم سازد تا علاوه بر توت ها و دانه های آجیل که به دست می آورند در پی لانه پرندگان برای به دست آوردن تخم یا کندوی عسل برای جمع آوری عسل باشند.

با این وجود، اثر دوپامین برای کوتاه مدت طراحی شده است. هنگامی که آنان غذا می خوردند و پاداش افزایش دوپامین را دریافت می کردند همراه با موادی منتشر می شد که باعث می شد احساس خوبی داشته باشند این سطوح به سرعت کاهش می یافتند و حتی به زیر سطح پایه می رسید. تحقیقات نشان داده که علت فزونی انسان های اولیه بر میمون ها این بود که مقادیر بیشتری دوپامین داشتند.

با این وجود، امروزه اگر زمان و پول لازم برای خواندن مقالات در خصوص شادی را دارید به احتمال زیاد سقفی بالای سر خود دارید و غذای کافی برای وعده غذایی بعدی خود دارید. حتی اگر یخچال شما کمی بیشتر از یک شیشه سس ماکارونی تاریخ گذشته و یک هویج چروکیده در خود جای دهد احتمالا یک سوپرمارکت در نزدیکی محل زندگی تان دارید و اگر دوست ندارید خودتان غذایی را درست کنید احتمالا می توانید هر غذایی را که دوست دارید سفارش دهید تا ظرف یک ساعت آینده به وسیله دلیوری به شما تحویل داده گردد علیرغم آن که نیاکان تان حدود 80 درصد از زندگی خود را صرف جستجوی غذا نموده بودند شما شاید حتی احتیاجی به تکان خوردن از روی مبل تان ندارید.

با این وجود، فارغ از بعضی تغییرات جزئی ژنتیکی در طول سالیان متمادی شما اساسا همان مغز نیاکان باستانی خود را دارید که به وسیله همان سیستم پاداش تغذیه می گردد. این در حالی است که محیطی که انسان های مدرن در آن زندگی می نمایند تغییر نموده است. اقتصاد های قرن بیست و یکمی ما کاملا حول محور محصولات و خدماتی ساخته شده اند که در ازای تقریبا هیچ کوششی آن چه را که می خواهید در زمانی که می خواهید به شما ارائه می دهند. ما انتظار داریم که یک منبع ثابت از هر چیزی که در دسترس است به ما احساس خوبی بدهد چه موسیقی چه فیلم و چه غذا.

مشکل این است که شادی به گونه ای طراحی شده که حالتی زودگذر باشد نه یک حالت ثابت. در بخش عمده تاریخ بشر ما به طور غریزی این را می دانستیم. این تا زمان تاسیس دنیای مدرن در قاره امریکا بود که شادی به عنوان چیزی که همه باید احساس نمایند حق دارند همواره از آن لذت ببرند ثبت شده و برسمیت شناخته شد. از آنجایی که احتیاج های ما در جوامع صنعتی آسانتر برآورده شده شادی به عنوان کالایی قابل خرید قلمداد شد. این موضوع به وسیله تبلیغات مورد استفاده نهاده شد و بلافاصله محصولات با این وعده که چقدر احساس مسروری در شما ایجاد می نمایند به فروش رسیدند. با توسعه تلویزیون در خانه ها در دهه 1950 میلادی کانال های تلویزیونی آگهی های تبلیغاتی منتشر کردند که زنان خانه دار در آن به خرید ماشین های لباسشویی می پرداختند گویی که شادی شان به ماشین لباسشویی بستگی داشت.

طی دهه های بعد این ایده که شادی می تواند و باید حالتی ثابت باشد با آهنگ هایی در قالب کمدی و در صورتک های خندان روی نشان ها و تی شرت ها تقویت شد. از آنجایی که افراد بیشتری می توانستند دوربین بخرند دستورالعمل استاندارد زمانی که برای عکس می گرفتید این بود که لبخند بزنید و به نظر برسید که از هر لحظه لذت می برید. از آنجایی که مذهب به بخش کوچک تری از زندگی بسیاری از مردم تبدیل شد آنان دیگر منتظر خوشبختی در زندگی بعدی نبودند آنان اکنون و حال حاضر را می خواستند و آغاز به جستجوی تعداد فزاینده ای از روانشناسان کردند تا به آنان بگویند چرا شادی را در زندگی شان تجربه نمی نمایند. هر چه از نظر مادی بیش تر به دست آوردیم بیشتر باور می کردیم که از نظر عاطفی لیاقت داریم.

راحتی دنیای مدرن آغاز به فریب دادن مان کرد تا فکر کنیم شادی حقی است که از بدو تولد با آن متولد شده ایم. وقتی همه چیز برای کوشش بسیار کم برای شما فراهم می گردد جای تعجبی نیست که این سیستم لذت بسیار اولیه بیش از حد بارگیری می گردد و به طور استعاری مدار کوتاه می گردد. لذت بیش از حد باعث می گردد به حالت کمبود دوپامین بازگردیم. پایه ما برای لذت می تواند مدام در حال کاهش باشد. وقتی همه چیز به گونه ای طراحی شده شده که لذتبخش باشد هیچ چیز احساس خوبی ندارد. بنابراین، شاید کمتر تعجب آور باشد که علیرغم همه تجملات و امکانات رفاهی زندگی مدرن آن گونه که انتظار داریم ما را مسرور نمی کند. سلامت روان در سرتاسر دنیا اول رو به زوال است تا حدی به این علت که سیستم پاداش دقیق ما بر علیه خود نهاده شده است.

اگر به خودمان یادآوری کنیم که خوشبختی هرگز قرار نبود یک حالت ذهنی دائمی باشد خیلی بهتر می شویم. زندگی در قرن بیست و یکم با مغز ماقبل تاریخ به این معنی نیست که نمی توان لحظات شادی را به دست آورد، اما اگر بخواهیم با کاهش سلامت روان مقابله کنیم وضعیتی را که به نظر می رسد با گذشت زمان در هر نسل بدتر می گردد، باید با این واقعیت روبرو شویم که کسب شادی احتیاجمند قدری کوشش آگاهانه تر از آن چیزی است که تا به امروز به آن باور داشتیم.