کشف ردپای یک سیاه چاله منحصربه فرد در داده های تلسکوپ فضایی هابل - اخبار ورزشی

به گزارش ایسنا و به نقل از دیجیتال ترندز، سیاه چاله ها ممکن است به عنوان هیولا های ترسناکی معروفیت داشته باشند که هر چیزی را که با آن ها در تماس قرار می گیرد، می بلعند، اما آن ها می توانند نیرویی برای خلقت نیز باشند و به شکل گیری ستاره های نو یاری نمایند. پژوهشگران اخیرا با استفاده از داده های تلسکوپ فضایی هابل (HST)، دنباله ای بزرگ و غیرمنتظره از ستارگان را مشاهده نموده اند که در پی یک سیاه چاله سرکش شکل در حال شکل گیری هستند.

اگرچه بیشتر سیاه چاله های بسیار بزرگ موسوم به سیاه چاله های کلان جرم، در مرکز کهکشان ها قرار دارند، اما گاهی اوقات این پدیده های شگفت آور را می توان به تنهایی در اعماق فضا پیدا کرد. این نمونه در خصوص سیاه چاله تازه کشف شده با جرم 20 میلیون خورشید صدق می نماید که با سرعت فوق العاده ای در آسمان می چرخد. تولد این سیاه چاله احتمالا با ادغام دو کهکشان شروع شد که هر کدام دارای سیاه چاله های بزرگ خود بودند و یک سیستم دوتایی را تشکیل دادند. سپس، کهکشان سوم نزدیک شد و در هرج ومرج ناشی از ادغام سه سیاه چاله، یکی از آن ها بیرون انداخته و به فضا فرستاده شد. این روند آن قدر سریع بود که اگر در منظومه شمسی ما رخ می داد، در 14 دقیقه از زمین به ماه می رسید.

سیاه چاله از آن موقع در حال سفر کردن در فضا است و اکنون گروهی از ستارگان با سن حیرت آور200 هزار سال نوری در پی آن دیده می شوند. به نظر می رسد این اثر به این علت اتفاق افتاده باشد که سیاه چاله در حال برخورد به ابر های گازی است و دنباله ای از گاز گرم را به جا می گذارد و محیطی دنج را برای تشکیل ستاره ها ایجاد می نماید.

پیتر ون داکوم (Pieter van Dokkum)، پژوهشگر دانشگاه ییل (Yale University) گفت: ما باور داریم که در ورای این سیاه چاله، یک رد پا را می بینیم که برای ایجاد آن، گاز سرد می گردد و می تواند ستاره ها را تشکیل دهد. بنابراین، ما به شکل گیری ستاره ای نگاه می کنیم که در پی سیاه چاله حرکت می نماید. آنچه ما می بینیم، پیامد های آن است. مانند رد پشت یک کشتی، ما دنباله پشت سیاه چاله را می بینیم.

این نخستین باری است که چنین پدیده ای دیده می گردد و زمانی که پژوهشگران در حال آنالیز تصاویر هابل بودند، آن را به طور تصادفی دیدند. ون داکوم گفت: این یک شانس است که ما به طور تصادفی با آن روبه رو شدیم. من در حال اسکن کردن تصویر هابل بودم که متوجه شدم ما یک خط کوچک داریم و بلافاصله فکر کردم یک پرتو کیهانی به آشکارساز دوربین برخورد نموده و یک اختلال تصویربرداری خطی ایجاد نموده است. وقتی پرتو های کیهانی را حذف کردیم، متوجه شدیم که خط هنوز آنجاست. آن خط شبیه چیزی که قبلا دیده بودیم نبود.

این پژوهش، در The Astrophysical Journal Letters به چاپ رسید.