ییلاق سوباتان تالش بهشت گیلان - اخبار ورزشی

سوباتان در اصل نام ییلاقی در غرب لیسار در نزدیکی شهر تالش واقع در استان گیلان می باشد. ییلاق سوباتان از شمال به رودخانه زیبا و البته خروشان لیسار و از شرق به جنگل های دیدنی و انبوه تالش و از طرف جنوب به ییلاق های آسبومار جوکندان و از غرب به دریاچه زیبای نئور و ییلاق های اردبیل متصل می گردد. این منطقه بکر و توریستی در ارتفاعات 1800 تا 1900 متری قرار گرفته است. سوباتان به دلیل قرار گرفتن در مسیر وزش باد هایی که از سمت شمال می آیند در تمامی فصل ها حتی فصل های گرم سال که در شهر های بزگ دمای هوا به شدت طاقت فرساست، دمای نسبتا خنکی دارد.

دشت گل های شقایق، آبشار ورزان، بلندی ها و دره های متعدد، چشمه های فراوان آب شیرین نزدیکی دریاچه نئور و در آخر منظره چشم نواز مه باعث جذب گردشگران به این منطقه زیبا شده است.سوباتان در حقیقت به یک مکان خاص گفته می گردد و هرجایی در این منطقه نام خاص خود را دارد. بیده پشت، هونی یش، گزنه هونی، دره گنجه خونه، ورزان و… همه این ها مکان هایی هستند که برای اهالی آن محل تداعی گر منطقه خاصی می باشد.

خانه های چوبی هنوز نفس می کشند

به غیر از طبیعت بی نظیر و کوه های سر به فلک کشیده و بوی سبزی و آبادی، اولین منظره ای که نظرها را به خود جلب می کند، خانه های چوبی است. خانه های چوبی سوباتان قسمت مهمی از بخش سنتی و قدیمی سوباتان است. این خانه های چوبی با سقف های شیروانی از تکه های چوب قهوه ای در تابستان هم گرما را در خود نگه می دارد و درون آن بسیار گرم است. این خانه ها بیشتر از چوب های جنگلی لیسار ساخته شده است و تنه اصلی آن از چوب بلوط است. خانه های قدیمی تر که هنوز سرپا هستند از خانه ای چوبی نو قوی تر و مقاوم تر به جا مانده اند.

قدیمی ها خانه هایشان را با چوب های بلوط می ساختند و روی آن را با چوب های نازک تری به نام پلک می پوشاندند و بعد داخل دیوارها را با کاهگل پر می کردند تا مثل یک عایق جلوی نفوذ سرما و گرما را بگیرد. خانه های قدیمی حتی پنجره هایشان هم چوبی است و با دو پاره تخته چوبی ساخته شده اند. در کنار این خانه های چوبی اتاقک های چوبی کوچک تری به نام کوم وجود دارد. کوم ها برای نگهداری از گاو و گوسفندها ساخته شده اند.

چطور بروید؟

برای رسیدن به سوباتان قدیمی ترین مسیر، جاده جنگلی لیسار به سوباتان است. البته قبل از رسیدن به لیسار از هر شهری که هستید باید به رشت برسید. این جاده بیشتر از طرف گردشگران حرفه ای استقبال می گردد.

اما اگر حرفه ای نیستید و کودک زیر هفت سال همراه تان است، این جاده را انتخاب نکنید. از رشت به هشت پر بروید و از هشت پر به سمت جاده اق اولر. البته در هشت پر باید خودروهای شخصی تان را جایی پارک کنید و با نیسان های محلی به سمت سوباتان رفته و در بازار محلی آن پیاده شوید.

اگر می خواهید از اردبیل به سوباتان برسید اول باید به اردبیل بروید و بعد از آنجا به خلخال و سپس جاده نئور. اگر اهل پیاده روی هستید می توانید با پیاده روی 10 ساعته و استراحت های کوتاه بین راه به سوباتان برسید. برای سفر با اتوبوس باید از تهران به آستارا و از آنجا به هشت پر بروید و بقیه ماجرا.

غذاهای محلی سوباتان

در این منطقه ییلاقی همانند سایر نقاط عشایر نشین غذاهای محلی خاصی تهیه می گردد که از جمله آن ها پندیره ویسوج - سوجا دیله - قورما - قورتماج - سیرجینه - کله پلو - پته - قوزلی بریان و … را نام برد.

سوجا دیلَه

غذایی که با گوشت پر چرب گوسفند پخته می گردد. گوشت گوسفند را ریز ریز و در مخلوطی از روغن و کره سرخ می کنند. بعد کمی ماست روی آن می ریزند و روی حرارت ملایم می گذارند تا جا بیفتد.

کباب بره

مهم ترین غذای مردم سوباتان کباب بره است. رو به روی در ورودی همه رستوران ها یک گوسفند آویزان است. جلوی چشم مشتری از هر بخشی از گوسفند که دلشان بخواهد گوشت می برند و همان جا به سیخ می کشند و کباب می کنند.

پِندیرَه ویسوج یا پنیر سرخ کرده

این غذا با پنیر تازه درست می گردد. در فصل بهار پنیر تازه را در آب پنیر می جوشانند تا کمی سفت گردد و هنگام برش دادن خرد نگردد. بعد از اینکه کمی سفت شد آن را به ضخامت یک سانتی متر برش می دهند و در روغن محلی سرخ می کنند و روی برنج می ریزند .

گوزِلی بریان یا بره بریان

غذای مخصوص مهمانی ها و جشن های رسمی مردم سوباتان این غذاست. برای طبخ گوزلی بریان، یک عدد بره کوچک را بطور کامل تمیز می کنند و در اندازه کمی آب می پزند. سپس شکم آن را از مغز گردو و سبزیجات محلی و ادویه پر می کنند.

قورتماج

این غذا از شیر تازه گوسفند درست می گردد و بیشتر چوپانان آن را پخت می کنند و به تازگی پایش به رستوران های محلی هم رسیده است. برای پخت این غذا، ابتدا آتشی درست می کنند و سپس چند قطعه سنگ تمیز از چشمه بر می دارند و در آتش می گذارند تا کاملا سرخ گردد . شیر گوسفند را در کاسه مسی می ریزند و سپس سنگ های سرخ شده در آتش را داخل کاسه شیر می اندازند. شیر کاملا می جوشد و حالت ژله ای پیدا می کند. این غذا را با نان محلی می خورند.

سیرجینَه

صبحانه مخصوص سوباتانی هاست. برای پخت این صبحانه دلچسب آرد برنج را در اندازهی شیر می ریزند و هم می زنند و سپس چند عدد تخم مرغ داخل آن می ریزند و با کمی شکر و زردچوبه دوباره هم می زنند و آن را در ماهیتابه ای که روغنش داغ شده، سرخ می کنند .

جِزلِق

دنبه گوسفند را خرد می کنند . پس از داغ کردن و جوشاندن دنبه ، روغن آن کاملا جدا می گردد و تکه های کوچک دنبه ته ظرف می ماند که ترد و بسیار خوشمزه است که به آن جزلق می گویند . جزلق را با نان و برنج می خورند.

دریاچه نئور

دریاچه نئوردر غرب ییلاق سوباتان و در ارتفاعات قرار گرفته است. نئور مرتفع ترین دریاچه یخچالی بازمانده از دوران باستان است. نئور در زبان اوستایی به معنای دریاچه است و همین موضوع ثابت می کند قدمت این دریاچه به قبل از اسلام برمی گردد. اگر اهل ماهیگیری هستید در این دریاچه که 2500 متر بالاتر از سطح دریاست ، می توانید قزل آلاهای منحصر به فردی پیدا کنید که به قزل آلای رنگین کمانی معروف است. این دریاچه حدود 420 هکتار است و عمق میانه آن به سه الی هشت متر می رسد. آب دریاچه در پنج ماه از سال به قطر 80 سانتی متر یخ می زند . دریاچه نئور بزرگ ترین دریاچه آب شیرین دائمی منطقه است. برای رسیدن به دریاچه نئو از سوباتان حدود 20 کیلومتر باید پیاده روی کنید. اگر این مسیر برایتان سخت است باید از نیسان های محلی کمک بگیرید.

آبشار وِرَزان

این آبشار در روستای ورزان در شمال غربی سوباتان واقع شده و فاصله آن تا روستا حدود چهار کیلومتر است. آب رودخانه ورزان از شاخه های اصلی رودخانه لیسار است که از چشمه های ییلاق ها سرچشمه گرفته و در مسیرش هنگام ریزش از صخره های بزرگ ورزان، آبشاری حدود 30 متر ایجاد می کند. مسیر پیاده روی تا آبشار ورزان اصلا سخت نیست و با پیاده روی ساده و مشاهده دشت های اطراف می توانید زیبایی آبشار را از نزدیک ببینید. آبشار وِرَزان در روستای ورزان در شمال غربی سوباتان واقع شده است.

پارک جنگلی آلچالق

تا به حال بوته های آلوچه را از نزدیک دیده اید؟ اینجا سرزمین آلوچه های بوته ای است که آلچالق نامیده می گردد. قسمت غرب جنگل های لیسار روی تپه های کم ارتفاع و پوشیده از چمن بوته های آلوچه است. به دلیل سرمای بیش از حد هوا و بادهای تند درختان آلوچه رشد قدی نمی کنند و به صورت بوته و درختچه های کوتاه شکل می گیرند. مردم محلی این روستا و بعضی از گردشگران از آلوچه ها برای غذا و البته رب و لواشک استفاده می کنند.

فصل رسیدن این آلوچه ها همیشه چند نفری را می بینید که با ظرف هایی که دردست دارند مشغول چیدن آلوچه هستند. در این منطقه همچنین می توانید در ماه های آخر تابستان قارچ های سفید ویژه ای پیدا کنید. اواخر تابستان آب و هوای سوباتان سرد می گردد و نم نم باران و مه و شبنم زمین را مرطوب می کند تا با اولین تابش خورشید قارچ های سفید از زمین بیرون بیایند.

همزمان با طلوع آفتاب سرو کله این قارچ ها هم از دل خاک پیدا می گردد. قارچ ها بیشتر در محل قدیمی آغل های دامداران رشد می کنند. البته برای چیدن این قارچ ها باید از افراد محلی کمک بگیرید که خدای نکرده قارچ سمی را به جای قارچ سالم از زمین نچینید. حواس تان به رنگ های غیر طبیعی قارچ ها باشد هر رنگ غیرطبیعی باید از طرف افراد محلی و با تجربه تایید گردد.

نقاط دیدنی سوباتان

1. چشمه باتمان بلاق: میان سوباتان و آسبومار واقع است.
2. منطقه باستانی غار گنج خانه
3. سرچشمه اصلی قنات سلسال که سر از قلعه سلسال لیسار در می آورده است.
4. زمین اسب دوانی که منطقه ایی نسبتاً هموار و مشرف به سوباتان و در نزدیکی بیده پشت قرار گرفته است.
5. آبشار ورزان واقع در 4 کیلومتری غرب سوباتان
6. منطقه ها هاچا داش - ساری داش - مجمع داش و ..
7. پارک طبیعی و جنگلی آلچالق
8. دریاچه نئور
9. آبشار ماهار واقع در روستای ماهار
10. بازارچه سنتی سوباتان
11. موزه مردم شناسی عشایری سوباتان
12. منطقهٔ کاندی کِت در ساری بلاغ
13. گودال های سنگی واقع در غرب کاندی کِت

چمنزار بیدَه پِشت

این جا بام سوباتان است. تصور کنید چمنزاری وسیع در ارتفاع؛ جایی که به راحتی می توانید کل منطقه را زیر نظر بگیرید. این دشت آنقدر وسعت دارد که هواپیماهای کوچک می توانند در آن فرود بیایند و محل مناسبی برای برگزاری جشن های بومی و ورزش های محلی است. این چمنزار وسیع و بی نظیر حوضچه کوچک آبی هم دارد که با جمع شدن آب های سطحی درست شده است. چمنزار بیده پشت همیشه چراگاه گوسفندان و محل دویدن اسب های وحشی است.

دسترسی به ییلاق سوباتان

برای رسیدن به منطقه سوباتان چند راه وجود دارد که عبارت اند از:

اولین مسیر، راه جنگلی لیسار- سوباتان می باشد که جاده قدیمی رسیدن به سوباتان است و امروزه تنها گردشگران حرفه ای از این راه عبور می کنند. طولانی بودن و سخت بودن و نبود هیچ امکاناتی از جمله دلایل عبور نکردن گردشگران معمولی از این مسیر می باشد. کل مسیر از ییلاق سوباتان تا جاده آسفالت 23 کیلومتر میباشد که تغییر ارتفاعی نزدیک به 1800 متر دارد.

رسیدن به سوباتان با وسیله شخصی:

• تهران، رشت، هشتپر و در نهایت جاده آق اولر به سمت سوباتان، که البته از هشتپر به بعد با ماشین های معمولی قابل پیمایش نیست و نیازمند هماهنگی با نیسان های محلی است.
• تهران، اردبیل، خلخال و سپس جاده نئور به سمت سوباتان که البته از نئور به سوباتان نیازمند پیاده روی 8 تا 10 ساعته و یا استفاده از ماشین های محلی است.

رسیدن به سوباتان با اتوبوس:

اتوبوس تهران - آستارا، پیاده شدن در هشتپر و استفاده از ماشین های محلی.

رسیدن به سوباتان با هواپیما:

تهران، رشت یا تهران، اردبیل و بقیه مسیر مانند مسیر اتوبوس.