7 نقش آفرینی برتر زن سینمای ایران در سال 97 - اخبار ورزشی

سحر دولتشاهی- عرق سرد

اگر یادتان باشد در مطلب قبلی عنوان کردیم که قصد داریم بازیگران و کاراکتر هایی را آنالیز کنیم که در جشنواره ها موردتوجه قرار نگرفته اند و آن گونه که شایسته بودند موردتقدیر قرار نگرفته اند. اما اجازه بدهید همین ابتدای کار، کمی بدقولی کنیم و با معرفی کاراکتر مجذوب کننده، چندبعدی و منفوری که به وسیله سحر دولتشاهی ایفا شد و برایش سیمرغ بلورین را به ارمغان آورد آغاز کنیم. دولتشاهی، در نقش مهرانه نوری، سرپرست تیم فوتسال بانوان، با آن شمایل تیپیکال، آن قدر واقعی، حس نفرت را در بیننده برمی انگیزد و آن قدر خوب به مرز های حل شدن در نقشش نزدیک می شود که به جرئت می توان ادعا کرد برترین بازی سال گذشته سینمای ایران را ارائه می دهد.

شیرین یزدان بخش- آشغال های دوست داشتنی

همین که محسن امیر یوسفی بعد از شش سال پیروز شد آشغال های دوست داشتنی را به پرده اکران برساند یکی از مهم ترین رویداد های سینمای ایران در سال گذشته بود. آشغال های دوست داشتنی دو بعد بازیگری دارد. یکی بازی بازیگران در قاب عکس ها که با میزانسنی شبیه تئاتر روایت می شود و همان نوع بازی دراماتیک را می طلبد و دیگری بازی که در دنیای واقعی و خارج از قاب ها انجام می شود و یک نوع بازی رئالیستی نیاز دارد. شیرین یزدان بخش در نقش منیر خانم تمام و کمال در قامت مادربزرگی فرو می رود که سعی می نماید تنش ها را آرام کند، میان همه میانجی­گری کند و در التهابات سیاسی فقط خانواده اش را در کنار هم حفظ کند. نگرانی ها، ترس ها و وابستگی های یک زن در بحبوحه دعوا های عقیدتی، از کاراکتر منیر خانم یکی از ماندگارترین مادر های سینمای ایران را می سازد.

مرجان اتفاقیان- مغز های کوچک زنگ زده

احتمالاً گمنام ترین نام این لیست، مرجان اتفاقیان است. بازیگری که از هنرجویان هومن سیدی بود و با حضور کوتاه، اما درخشانش در مغز های کوچک زنگ زده، نشان داد که استعدادی عجیب وغریب دارد. اتفاقیان در فیلم چند مرحله تحول شخصیتی را طی می نماید، از زمانی که در ابتدای فیلم یواشکی مو رنگ می نماید و با برادر کوچکش جروبحث می نماید تا زمانی که با چادری که بر سر کشیده عاجزانه در پی راهی برای فرار است؛ اتفاقیان اوج و فرود نقش را به زیبایی نشان می دهد. اتفاقیان در نقش شهره، درگیر و بند زیبا بودن و زیبا به نظر رسیدن نیست و نگرانی بازتاب سوپراستاری اش را هم ندارد، درنتیجه کاملاً و یکسره در نقشش فرو می رود و بااینکه کاراکتر شهره اولین بازی اش است، به خوبی می تواند زن بودن را در یک دنیای بی رحم مردانه بازتاب دهد.

نگار مقدم- درساژ

پویا بادکوبه در اولین تجربه فیلم سازی بلندش، یک حماسه از بلوغ و عصیان را روایت می نماید و قهرمانش هم در اولین بازی اش، درخشان ظاهر می شود. نگار مقدم بااینکه سن کمی دارد و تجربه ای ندارد، به خوبی در نقش یک نوجوان که مسیری پرفرازونشیب را طی چند روز می پیماید را بازتاب می دهد. نکته درخشان بازی مقدم، در سکوت هایش است. مقدم در نقش گلسا، خشم، عصیان، نگرانی و ترس را فقط در سکوت به نمایش می گذارد و دوره پرالتهاب چندروزه ای که زندگی اش را دگرگون می نماید را به خوبی و بدون هیچ اغراق بی فایده ای، پیش روی مخاطب قرار می دهد. نگار مقدم بی شک ستاره نو سینمای ایران در سال نودوهفت بوده و حالا در ابتدای راهی سخت واقع شده است تا خودش را نشان دهد و ثابت کند درخشش او در درساژ اتفاقی نبوده است.

زهرا داوود نژاد- شماره 17، سهیلا

شماره 17، سهیلا از آن دست فیلم اولی هایی است که باوجودشان می توان به سینما دوباره اعتماد کرد، یک فیلم مستقل، بی ادعا و درعین حال تأثیرگذار. شماره 17، سهیلا، چند کاراکتر فرعی دارد و یک کاراکتر اصلی به نام سهیلا با بازی زهرا داوود نژاد. سهیلا زنی در آستانه چهل سالگی، که گذشته و فرصت های ازدست رفته را مرور می نماید، در پی عشق می شود و با آدم های قدیمی تنودیدار می نماید و آدم های نوی را به زندگی اش راه می دهد. زهرا داوود نژاد، پس از سال ها دوری از سینما، در نقش سهیلا، چنان باورپذیر ظاهر می شود که باور می کنید در حال تماشای برهه ای از زندگی خود او هستید. بحث وجدل هایش با جوانی که در مترو دیده، مقابله اش با عشق قدیمی و مردی که به او معرفی شده و درنهایت سکانس بی نظیر پایانی، وقتی نفس نفس زنان در پی آن جوانک می دود، بازی داوود نژاد را برجسته و به یادماندنی می نماید.

شبنم مقدمی- خجالت نکش

شبنم مقدمی در طی سال های گذشته بار ها و بار ها خود را به چالش کشیده و در نقش های متفاوتی ظاهرشده است. این بار، مقدمی در یک کمدی ساخته رضا مقصودی ظاهر می شود و در مقابل احمد مهران فر قرار می گیرد. چالش بزرگ این نقش برای مقدمی، همبازی شدن با بازیگری است که اساساً کمدی کار می نماید و شمایل طنزش برای بیننده آشنا و دوست داشتنی است و مقدمی به خوبی می تواند پا به پای او در موقعیت های طنز بدرخشد و حتی از او پیشی بگیرد. کاراکتر زن میان سالی که بچه دار شده است، در یک موقعیت بحرانی واقع شده است و با حماقت های همسرش روبروست و درعین حال باید فرزندش را که در روستا گم شده، پیدا کند، شاید یک کاراکتر خیلی عمیق و چندبعدی نباشد، اما در اجرا دقت و ظرافتی دارد که فقط از مقدمی برمی آید.

مهتاب کرامتی- جاده قدیم

مهتاب کرامتی هم از آن دسته بازیگرانی است که بعد از سال ها سوپراستار بودن با بیست ساخته عبدالرضا کاهانی، تصمیم گرفت قامت شیک و زیبایش را بشکند و در نقشی متفاوت بازی کند. حالا کرامتی، تقریباً همه جور تجربه ای در کارنامه هنری اش دارد و یکی از بازیگران اهل ریسک سینمای ایران محسوب می شود. کرامتی در جاده قدیم، جسارت بر عهده گرفتن نقش یک قربانی را از خود نشان می دهد. قربانی که در جامعه خفه می شود، سرنوشتش تابو است و نباید از او سخن گفت. جاده قدیم، آغازی نه چندان قوی دارد و کاراکتر کرامتی هم، زیادی اغراق شده است. اما با پیشروی روایت و وقوع تجاوز و قربانی شدن این کاراکتر، کرامتی چندین مرحله را در بازی خود منعکس می نماید تا نشان دهد یک زن قربانی تجاوز چه از سر می گذراند. انکار، ناباوری و خشم، همه احساسات عمیقی هستند که در مدت کوتاهی باید در این کاراکتر بازتاب یابد و این دقیقاً کاری است که کرامتی انجام می دهد. مهم تر از همه، همان جسارتی است که به آن اشاره کردیم. کرامتی در جاده قدیم، فریاد بی صدای همه زنان قربانی است که هیچ وقت در خصوص فرجام شوم خود صحبت نکرده اند.

پ