قوم چوکچی روسیه، انسان هایی از دوره کهنه سنگی - اخبار ورزشی

چوکچی ها تاریخ طولانی با اسکیموها دارند

این افراد تاریخ طولانی با اسکیموها دارند. این افراد به طور سنتی زمین گرا بوده اما اسکیموها بیشتر دریایی گرا و عشایر می باشند. چوکچی ها به افرادی گفته می گردد که گوزن های شمالی را به دور هم جمع آوری کرده اما اسکیموها به افرادی گفته می گردد که شکار می کنند. حدود 15 هزار نفر از این افراد وجود داشته و آن ها عمدتا در شبه جزیره چوکوتکا زندگی می کنند که تنها 55 مایل از آلاسکا فاصله دارد. برخی دیگر نیز در شمال منطقه خودمختار کوریاک زندگی می کنند. با خبرنگاران همراه شوید تا در خصوص این قوم باقی مانده از دوره کهنه سنگی بیشتر بدانیم.

تاریخچه چوکچی ها

اغتقاد بر این است که افرادی در حدود 2500 سال پیش از آسیای مرکزی وارد منطقه چوکوتکا شده اند. آن ها در خانه های زیرزمینی زندگی کرده و برای شکار نقل مکان می کرده اند. اعتقاد بر این است که اسن افراد اولیه ممکن است نقطه آغاز اسکیموها و چوکچی ها باشند. بعدها فرهنگ این دو گروه با یکدیگر گره خورده اما اغلب چوکچی ها به جنگ با اسکیمو ها می پرداختند. اولین اطلاعی که از این قوم وجود دارد به دهه 1640 بازگشته و زمانی که آن ها به دو گروه تقسیم شده بودند. در قرن هفدهم و هجدهم آن ها آغاز به نفوذ به مناطق سنتی اسکیموها کرده و به جنگ با روس ها پرداختند. در قرن نوزدهم نیز این افراد از رودخانه کولیما عبور کرده و آغاز به سکونت در یوکوتا نمودند.

روس ها به چوکچی ها وظیفه قطعه کردن قطعات و گوشت نهنگ را سپرده اند

در دهه 1920 شوروی سعی کرد این قوم را با دادن شغل، دستمزد، مواد غذایی، مدارس، کلینیک و زغال سنگ به سوی زندگی مدرن جلب کند. شوروی ها همچنین شکار نهنگ را توسط بومی ها ممنوع اعلام کرده و کشتی های بزرگ خود را برای شکار نهنگ ها فرستادند. آن ها به چوکچی ها وظیفه قطعه کردن قطعات و گوشت نهنگ را سپرده اند. جوانان این قوم آغاز به صحبت کردن به زبان روسی کرده و از غذاهای آن ها استفاده کردند.در دهه 1930 و 1940 بسیاری از انسان شناسان روسی برای مطلعه چوکچی ها به این منطقه آمدند. در دهه 1950 آن ها در تعاونی ها و سکونتگاه های دائمی سازمان یافتند. نحوه زندگی آن ها به شکب چشمگیری تغییر کرده و بسیاری از آن ها در معادنی که در این منطقه باز شده بود مشغول به کار شدند. هنگامی که اتحاد جماهیر شوروی بازنده شد، ارسال کشتی های غذا و زغال سنگ برای این قوم متوقف شد. ساکنان دهکده های این قوم به دلیل مهاجرت افراد به شهرها کاسته شده و در برخی قسمت ها امید به زندگی تا 37 سال کاهش پیدا کرد.

مذهب چوکچی ها و شامانسم

اعتقادات سنتی این قوم شامانسم بود که حول شکار و قومیت های جدید می چرخید. بسیاری از اسطوره های چوکچی ها شبیه به اسکیموها، ایلمن ها، کوریک ها و سرخپوستان آمریکایی می باشند. آن ها معتقدند که وقتی می میرند وارد منطقه ستاره قطبی می شوند. آن ها همچنین اعتقاد دارند که هرآنچه با ایشان به خاک سپرده می گردد به نسخه ای از آسمان اضافه خاهند شد. این قوم رشته هایی را در کیسه های چرمی در اطراف گردن مردگان خود قرار داده تا ارواح شیطانی را از بین ببرد. آن ها همچنین جشن های زیادی را برای بازگشت گله به زمین های تابستانی برگزار خواهند کرد. اعتقاد بر این است که مردان توسط ارواح شیطانی تحت ستم قرار گرفته و یکی از اهداف جشن این است که آن ها را از بین ببرد.

خانواده چوکچی و ازدواج آن ها

چوکچی ها به طور سنتی در خانواده های گسترده زندگی می کرده اند. در چند سال گذشته، در میان آن ها چند زبانی به وجود آمده است. اگرچه کمبود زنان وجود داشت باعث شده بود تا میان مردان جنگ صورت بگیرد. ازدواج به طور سنتی توسط والدین تنظیم می شده است. این روند به صورتی بود که ازدواج زمانی آغاز می شد که خانواده داماد به عروس هدیه می دادند. پس از آن مرد جوان در خانواده والدین دختر کار کرده و به مدت 12 ماه به شکار مشغول می شد تا بتواند ثابت کند که او قادر به گذراندن زندگی می باشد. در طول این 12 ماه رابطه جنسی بین زن و شوهر مجاز بوده است. پس از این مدت آن ها ازدواج کرده و اغلب مراسم رسمی وجود نداشت. سپس به این مناسب آن ها یک گوزن شمالی را کشته و خون آن را برای نمایش به خانواده داماد نشان می دادند. بعد از آن زن و شوهر در خانه پدری زندگی می کرده اند.

چوکچی ها و گوزن شمالی

گوزن شمالی به طور سنتی چوکچی ها را تامین می کرده است. آن ها برای غذا، لباس و همچنین از چربی های آن برای روشنایی استفاده می کرده اند. کفش و چادرهای آن ها نیز با پوست گوزن شمالی ساخته می شده است. آن ها همچنین برای حمل و نقل و انتقال وسایل خود نیز از آن ها استفاده می کرده اند. مردان به پرورش گله های گوزن های شمالی مشغول بوده و در همین زمان زنان در اردوگاه ها به فعالیت های مختلف مشغول بودند. آن ها از سگ ها برای نگهداری از گله ها استفاده می کرده و گاهی اوقات مجبور بودند مدت طولانی را در فضای باز بدون سرپناه و یا غذا بمانند تا حیوانات بتوانند غذای کافی به دست آوردند. گله گوزن های چوکچی اغلب اوقات خود را در توندرا می گذراندند. بسیاری دیگر از ان ها در جزیره اراکامچچن (Arakamchechen) زندگی می کردند. این جزیره مکان مناسبی برای گوزن های شمالی در قطب شمال روسیه به شمار می رفت. این مکان تا سال 1920 توسط شامان قدرتمند کنترل می شد اما پس از آن شوروی جزیره را جمع آوری کرد.

زندگی ساکنان چوکچی

ساکنان چوکچی در خانه های چوبی و نیمه زیرزمینی به نام پولوزملیانکا زندگی می کرده اند. بعدها آن ها در یارانگ زندگی کرده که انعطاف بیشتری در تعقیب حیوانات دریایی داشت. در حال حاضر بسیاری از این افراد در خانه های چوبی سبک روسی زندگی می کنند. جوامع اغلب در اطراف تعاونی های قایقرانی شکل گرفته و اعضای ان معمولا از یک خانواده یا قبیله بوده اند. استخوان های نهنگ های عظیم شهرک های چوکچی ها را نشان می دهد. برخی از این افراد در روستاهای دور افتاده زندگی کرده و توسط وسایل نقلیه یا کشتی جا به جا می شوند. آن ها برای زنده ماندن خود به دریا وابسته می باشند. در برخی موارد آن ها همچنان از قایق های کوچک قرن نوزدهمی برای شکار کردن نهنگ استفاده می کنند. شکارچیان با تقلید کردن سعی می کنند تا مهارت های خود را افزایش داده و در کشتن توانمند شوند. کلبه های آن ها با پوسته هایی از جانوارن دریایی پوشانده شده و آن ها قایق ها و سورتمه های خود را با پوست حیوانات می پوشاندند. بزرگترین منابعی گوشتی مورد استفاده آن ها دریایی بوده است. روغن های دریایی و روغن نهنگ نیز در چراغ های روشنایی آن ها مورد استفاده قرار می گیرد. ابزارهای مختلف آن ها نیز از عاج صیقلی ساخته شده است.

شکار مدرن نهنگ

چوکچی ها مجوز کمیسیون بین المللی نهنگ را برای شکار آن ها بدست آوردند. در سال 2002 از طریق کوشش های ژاپن حق برداشت نهنگ های آن ها کاهش یافت. آن ها مجوز داشتند که در طول یک سال بتوانند 140 نهنگ خاکستری را برداشت کنند. بین سال های 1994 تا 1996 در حدود 144 نهنگ از مجموع 172 عدد آن ها کشته شدند. 80 درصد شکار این موجودات در نزدیکی لورینو که یک روستای 1500 نفره در دریای برینگ می باشد اجرا شده است.

امروزه نهنگ ها از طریق قایق موتوری تعقیب شده و با شلیک 500 گلوله کالیبر 30 و انفجار آن در بدن وال ها از حرکت می ایستد. بیشتر شکارها پیروز بوده و شکارچیان اغلب با یک تا شش نهنگ باز می گردند. گاهی صیادان پس از نهنگ های جوان به سراغ نهنگ های یکساله رفته زیرا آن ها گوشت بهتری دارند. فرایندهای خورد کردن گوشت آن ها در ساحل انجام می گردد.

منبع: www.factsanddetails.com